Fieldwork in Middle Earth

The Road goes ever on and on
Down from the door where it began.
Now far ahead the Road has gone,
And I must follow, if I can,
Pursuing it with eager feet,
Until it joins some larger way
Where many paths and errands meet.
And whither then? I cannot say.

Afijn, de volgende lap tekst is een verslag van mijn 10 daagse trip in New Zealand, een beetje voor mijn trouwe lezers en een beetje voor mezelf.

Christchurch:
Het eerste weekend (2 t/m 4 sept.) in New Zealand (NZ) heb ik vooral in Christchurch doorgebracht, de hoofdstad van het Zuidereiland. Vrijdagmiddag aangekomen met het vliegtuig vanuit Sydney. In de bus naar het centrum aan de praat geraakt met Greg, een Canadees uit New Foundland. Vrijwel het eerste waar we over in discussie raakten was wie van ons 2en nou verder van huis was. Ik was er behoorlijk zeker van dat ik niet verder van mijn moederlandje kon zijn, Greg was dit echter ook. Uiteraard had ik gelijk!!
Aangezien Greg een kamer geboekt had in het YHA en ik zomaar op de gok een hostel ging zoeken ben ik hem maar gevolgd. ’s Avonds op Cathedral Square wat gegeten. Greg kwam net uit India en was behoorlijk geirriteerd over de hoge prijzen van het eten en het hostel. De verhalen die hij vertelde over India....damn I’m going there!!! Vervolgens zijn we onze dorst gaan lessen in een bar van een populair backpackers hostel. Hier de hele avond blijven hangen, potje gekaart met 2 canadese dames en een Australier en de meeste NZ’se bieren geproefd. Aan het eind van de avond had de barvrouw nog wat prijzen weg te geven, nou kom maar hiero dan. Terug naar het hostel had ik een gratis bungyjump en een gratis dag-skipas voor Mt. Hutt in m’n achterzak. En dat alleen maar verdient met bier drinken!!
Op zaterdag de gehele dag door Christchurch gedoold. Het mooie van steden bezoeken is dat je dingen gaat doen die je als inwoner van die stad normaal nooit zou doen, althans ik niet. Greg en ik zijn ‘The Arts Gallery’ en ‘The Arts Center’ gaan bezoeken. Jawel, cultuur opgesnoven in de Galerij, leuk al die schilderijen en soms zeer lachwekkend vooral de eigentijdse kunst. In the Arts Center een tentoonstelling van meneer Rutherford bezocht, de wetenschapper die als 1e een atoom splitste, je moet er maar op komen he, zo’n klein ding ook nog eens in 2en te delen. Na een kort bezoek aan de Botanical Gardens hadden we genoeg cultuur gesnoven....tijd voor bier!! ’s Avonds wezen stappen met een gekke Ier, veel Guiness, Guiness for strength!!
Na een paar uur slaap voor dag en dauw opgestaan om de bus naar Mt. Hutt te pakken. Het bleek daar echter te stormen waardoor de skiliften niet open gingen die dag. Met een zwaar hoofd, slechte adem en behoorlijk teleurgesteld, besloot ik maar naar een kabelbaan (Gondola) aan de rand van de stad te gaan. Aldaar aangekomen wist ik gelijk dat dit een goede keuze was. Dit was namelijk men eerste aanraking met de schoonheid van landschappelijk NZ. Omhoog gelopen en via de Crater Rim walkway naar een klein dorpje, Lyttelton, gelopen. Onderweg de eerste vergezichten van The Southern Alps en de kustlijn van de oostkust mogen aanschouwen. Tijdens mijn tocht aan de praat geraakt met wat medewandelaars. Een hiervan, Jolanda, bleek nederlandse te zijn en al 13 jr in NZ te wonen. Ook had ze Fysische Geografie in Utrecht gestudeerd en met Wim Hoek, mijn begeleider aan de UU, in de klas gezeten. It’s a small world after all!!!

Fieldwork & Southern Island in 4 days:
Maandagmorgen 7hr30 opgepikt door Chris Turney, men supervisor, en richting het zuiden gereden over de Canterbury Plains met schapen, weiland, schapen en schapen. NZ telt ongeveer 4 miljoen menselijke inwoners en 40 miljoen schapen.
Het doel van de trip was 1 site aan de oostkant en 2 sites aan de westkant van The Southern Alps te bezoeken om samples te nemen voor mijn onderzoek. De samples moesten in typische glaciale afzettingen, moraines, genomen worden teneinde deze te kunnen dateren en uiteindelijk iets te zeggen over de synchroniciteit van de laatste koude periode van de laatste ijstijd tussen het noordelijk en het zuidelijk halfrond. De rest van de trip was weggelegd voor toeristische activiteiten!!
Onderweg kregen we al gauw in de gaten dat we regelrecht het slechte weer tegemoet gingen. Bij Lake Tekapo en Lake Pukaki onze 1e foto’s geschoten. Prachtige meren met op de achtergrond een bergketen gehuld in onheilspellende wolken en mist........Misty Mountains, tuduhdeuuuuuuuuuuuh...teduhduh!!!
Lake Pukaki is gevormd door het inslijten van een gletsjer meer dan 15.000 jr geleden. Morainen bestaan uit puin en worden voor en naast de gletsjer uitgeduwd. De moraine afzettingen bij Lake Pukaki zijn 200 tot 300 m hoog, dit betekent dat de gletsjer indertijd minstens die hoogte gehad moet hebben. De Birch Hill morainen, gelegen net ten westen van een gigantische vlechtende overstromingsvlakte van de Tasman River, vormde de eerste lokatie om samples te nemen. Intussen was het hard gaan regenen. Echt schitterend, in mist gehulde wolken, regen, vlechtend riviertje op de achtergrond, regenpakkie aan, hamer en schep in de hand... tuduhdeuuuuuuuuuuuh...teduhduh!!!
Als 2 doorgeregende arbeiders door de morainen geslenterd en echt een perfecte ontsluiting gemonsterd, Chris is onwijs enthousiast over de waarde van een goede datering van die moraine, Nature or Science publication!! Na een uur doorgeregend te zijn, verder richting Mt. Cook gereden. Mt. Cook was volledig in de wolken en dus niet te zien, helaas. ’s Avonds in Queenstown (45 graden zuiderbreedte) in een Indiaas restaurant een geweldige curry gegeten, en in een hotel met uitzicht over het dorp aan het meer overnacht.

Dinsdagmorgen effe door Queenstown gehobbeld, men vorige berichtje geschreven en effe gekeken hoeveel tijd mijn gratis bungyjump in beslag zou nemen. Vandaag lag namelijk een flinke rit naar de westcoast in de planning. Afijn, Chris vond het wel leuk en we reden er toch langs. De Kawarau Bridge is ’s werelds 1e commerciele bungyjump site en 43 m hoog. Aldaar aangekomen bleek het gouden business om mensen aan een elastikkie naar benee te laten springen, fuck wat een modern gedoe daar zeg. Nadat ze me gewogen hadden kon ik men zakken legen en naar het midden van de brug lopen. Daar werd ik gevraagd of ik het water wou raken. Voordat ik antwoord gegeven had hadden ze zelf al lachend besloten dat dat leuk was en dat ik dat wel wou. Een handdoek werd om men benen gewikkeld en een gewone bandschlinge werd kruislings aan men benen gewikkeld, 1 schroefkarabiner en daaraan het elastiek. Terwijl ik als een pinguin naar de rand van het platform voortbewoog werd me nog effe verteld dat ik men kin omlaag moest houden. Waarom?? Nou anders zou ik plat met men gezicht op het water komen.....mmmm, ok, niet vergeten men kin omlaag te houden terwijl ik headfirst 43 m omlaag spring, denk erom!!!! FUCK.....met je voeten over de rand kijk je naar benee... echt tegen al je natuurlijke instincten in moet je na 3 tellen naar beneden duiken..1...2..3...WHAAAAAAAAHHHH.....plons...... WHOEHOE!!!!!! Wat een adrenalin rush. Na wat op en neer gebungeld te hebben werd je in een bootje getrokken, toen ze vroegen of ik nog een bungyjump wou maken voor 1/3 van de prijs moest ik ze duidelijk maken dat ik eigenlijk op veldwerk was, haha!!! Na deze rush zijn we weer gauw in de auto gestapt en richting de westkust gereden. We waren namelijk ook nog aan een strak tijdschema gebonden, tsja voor wat hoort wat!
Voordat we de westkust bereikten kwamen we langs Lake Wanaka. Inmiddels was het nog effe wat harder gaan regenen. Bergbeken denderden naar beneden en kwamen in het meer uit. Door de hoge sedimentlast zag je een pluim van rivierwater in het meer uitkomen, echt tekstboek stof voor aardwetenschappers!! Na Lake Wanaka reden we de Nieuw Zeelandse berkenbossen in. Nu begrijp ik volkomen hoeveel regen daar wel niet moet vallen om zoveel groen van vocht te voorzien. Echt ongelooflijk dichte vegetatie. Na ‘Haast Pass’ kwamen we bij de westkust aan en zagen we een beetje blauwe lucht aan de horizon. Doordat de zon even te voorschijn kwam begon al de regen te verdampen en kreeg je een soort dampende, mistige bossen, echt waanzinnig. Bewoners van een dorpje wisten ons te vertellen dat er sinds januari al 4000 mm regen gevallen was. Ter vergelijking: Nederland heeft een gemiddelde jaarlijkse neerslag van 756 mm. En jullie maar zeiken dat het zoveel regent in Nederland.

De volgende dag om 6hr opgestaan en voor het ontbijt Fox-glacier en Lake Matheson bezichtigd. Lake Matheson staat bekend als mirrorlake, en jawel zowaar had ik een blauwe lucht, felle zon en dus een beetje weerspiegeling. Een stel eenden moesten de boel natuurlijk verzieken met hun gespartel.
Na het ontbijt richting Frans-Josef glacier gereden en daar een sample genomen bij Canavan’s Knob, tegelijk afgezet met de Waiho Loop moraine. De Waiho Loop is een moraine van 50 m hoog en 6 km lang en is perfect in het landschap bewaard gebleven. De eigenlijke moraine is nog nooit direct gedateerd en wij zouden wel eens even dat ding gaan monsteren. Met de schop in de hand door ontieglijk drassige weilanden gestampt aan de noordoostkant, zuidoostkant, zuidwestkant en noordwestkant van de moraine. De gehele moraine zelf is begroeid met ongelofelijk dichte vegetatie In totaal 5 uur lang langs dat onding geslenterd en geen geschikte ontsluiting kunnen vinden......pfffffffff. Enigzins verslagen begrepen Chris en ik heel goed waarom die moraine nog nooit fatsoenlijk gedateerd is.
Na dit hoogtepunt van actiefe arbeid betreft konden we ons weer richten op de meer toeristische kant van de trip. Frans-Josef glacier wachtte namelijk nog op een bezoek van ons hardwerkende wetenschappers. Zoals we de eerste bij Fox glacier waren, waren we de laatste bij Fr-J glacier!! Hierna in het donker door een flinke hoosbui naar Hokitika gereden. Hier moesten we helaas genoegen nemen met een Motel omdat alle hotels al vol waren, oh oh oh wat is het leven toch zwaar soms.

Donderdag was de dag om een belangrijk sample te nemen bij Cropp River. Helaas ligt Cropp River erg afgelegen en is het moeilijk te bereiken te voet, zeker na zoveel regen. We waren dus wel genoodzaakt om een helikopter te nemen en ons daar te laten droppen. Zo gezegd zo ge-(diggidiggi)-daan. De weergoden waren ons erg goed gezind deze dag en dit gaf gelukkig geen problemen.
Ik had nog nooit in een heli gevlogen en ik moet zeggen dat ik het zwaar relaxed vind. Niet dat drukke gedoe met een vliegtuig, nee gewoon lekker rustig opstijgen en landen. Echt een supertoffe ervaring. Over de riviervlakte gevlogen richting de bergketen. Onderweg kon je in de weilanden de oude geulen van de vlechtende rivierbak heel goed zien. Cropp River was in een dal gelegen met watervallen en hogerop sneeuw. Echt waanzinnig mooi, echt net als die scenes in Lord of The rings dat ze over de bergen vliegen, SUPERVET!!!!!!!!!!
We werden afgedropt op een rivierbank, hier werden we over 2 uur ook weer opgepikt. Na wat rondgelopen te hebben bleek een goede monsterlokatie net aan de andere kant van de toch wel wilde bergbeek/rivier te liggen. In naam van de wetenschap stonden Chris en ik even later in onze boxershorts, hand in hand door de ruige rivier te waden, haha je had het moeten zien. Je wou echt niet uitglijden met de temperatuur van het water en zeker niet met de snelheid ervan. Afijn, eind goed al goed met goede samples!!
Na de dag alweer met een hoogtepunt te zijn begonnen zijn we terug richting Christchurch gereden over Arthur’s Pass. Hier nog effe een gigantische aardverschuiving bekeken. Deze verschuiving had een aantal jaren geleden de gehele weg gesloopt, moedertje natuur toch. Terwijl we hier naar stonden te kijken rende Chris opeens heel hard en schreeuwend naar de auto. Op de auto zaten 4 groene papegaaien, Kea’s. Echt te gekke beesten. Chris wist te vertellen dat een aantal jaren geleden ze een auto reclame op TV hadden waarbij ze een gloednieuwe glimmende auto in de buurt van deze pas hadden gezet met een camera erop. Binnen een aantal weken hadden deze onwijs arrogante beesten echt letterlijk de gehele auto gestript en gemolesteerd. Sta je dan met je nieuwe auto!!!

Na de nacht in Christchurch bij Chris z’n Pa te hebben doorgebracht zijn we vrijdag naar Landcare gereden om wat overleg te plegen met collega’s en de samples op de post te doen. Chris zette me af in het centrum en nam eind van de dag het vliegtuig terug. Deze jongen bleef echter nog een weekendje.

Castle Hill Basin:
Zaterdag morgen vroeg de bus naar het westen genomen en me af laten zetten bij de Flockhill Lodge, in de vallei tussen Arthur’s Pass en Porters Pass. Hier werd ik gelijk hartelijk begroet door een aantal kwispelende honden en bekeken door een kudde starende herten. Het was een prachtige dag en de baas en bazin zaten al lekker in de zon te paffen. Ze waren blij met mijn bezoek aangezien ik de enigste gast was in de gehele backpackers lodge. Normaal gesproken zouden ze meer gasten moeten hebben mocht het niet zijn dat er helemaal geen sneeuw meer was om op te skiien.
Vervolgens naar Castle Hill gelift. Castle Hill is een heuvelachtige vallei met honderden grote rotsblokken van kalksteen, sommige tot wel 40 m hoog. Het gebied is behoorlijk populair om te boulderen (klimmen op boulders zonder touw). Toen ik er aan kwam was de mist nog net niet helemaal weggetrokken waardoor het geheel er zeer mystiek uit zag. Na wat rondgedoold te hebben besloot ik wat boulderaars lastig te gaan vallen. Boulderen in je eentje is toch een beetje saai. De boulders zelf zagen er stuk voor stuk erg lastig uit. Al gauw bleek dat het boulderen hier heel anders is dan bijvoorbeeld Fontainebleau (onder Parijs). Doordat de kalksteen weinig wrijving heeft en erg afgerond is vergt dit veel moeite om je voeten ergens fatsoenlijk te kunnen plaatsen. De dag doorgebracht met wat Australiers en Scandinaviers en een aantal hele mooie boulders geklommen. ’s Avonds in de lodge werd er een heerlijk hertenbiefstukkie voor me gebakken. De rest van de avond lezend voor het openhaardvuur doorgebracht. Life doesn’t get much better than this hey!!
Zondag was ik behoorlijk stijf en zuur van de vorige dag, vooral men benen en men voeten, tsja voetplaatsing he. Toch nog wat rondgedoold door het gebied en paar makkelijke boulders geklommen en vooral genoten van de mystieke omgeving. Een paar lui wisten mij te vertellen dat de Dalai Lama hier een keer was geweest en dit gebied tot heilig/mystiek had verklaard, dus!!!
Maandagmorgen teruggelift naar Christchurch in een oude brandweerwagen.

Zooo, nou hoef ik iig niet meer aan iedereen te vertellen hoe New Zealand was. Het was leuk!!!! Ben nu erg druk op de Uni hier want heb net men samples binnen gekregen en ben weer een level verder gekomen in het begrijpen van moeilijke technieken, jeezz wat een moeilijk level. Afijn ik hoop ook wat van jullie te horen, dat snappen jullie natuurlijk ook wel!!


All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by frost.