filter DOUH & Minnamura Canyon

Beste Kaaskoppen,

Het is inderdaad een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb. Deze jongen heeft het ook zo druk. Mijn 5-daagse werkweek is behoorlijk weekvullend. Het onderzoek is uitdagend en soms behoorlijk wat stress. Ik ben nu tegelijkertijd bezig met feldspaten (=mineraal)en fine-grained (4-11 um)samples en ik ben een fading test aan het doen. Ik heb geen zin om het allemaal hier uit te gaan leggen want het heeft me zelf 2 weken gekost om het enigzins te snappen en ik snap het nog niet helemaal. Afijn, ik moet dus gaan kijken of bepaalde samples radioactieve straling verliezen. Dit doe je door je sample te runnen op een machine en dan weer te meten na bepaalde tijdsintervallen: 60 sec, 600 sec, 10.000 minuten ofwel 7 dagen. Ik dus die samples voor 7 dagen ergens opgeslagen, na 7 dagen weer meten in de pc, die meting duurde 3 dagen. Na die 3+7= 10 dagen erachter komen dat je de filters niet hebt verwisseld en het hele geintje dus overnieuw kan doen is FUCKING frustrerend. Ik ben er eigenlijk nog steeds niet helemaal overheen.
Het hele onderzoek is vreselijk tijdconsumerend waardoor ik eigenlijk de hoop nog naar Schotland te gaan heb opgegeven.
Afijn, doordeweeks werk ik en is het mooi weer, in het weekend ben ik vrij en regent het. Mooi is dat. Ik zit hier nu dus op zaterdag op de Uni verveelde me stierlijk en dacht effe wat te schrijven. Iedereen zit hier namelijk te studeren voor hun examens en als het regent kan ik nie klimmen.

Zo zie je maar dat het leven als tegenvoeter ook niet altijd over rozen gaat en op rolletjes loopt. Ach nog eff doorzetten en dan eind december 4 maanden vakantie!!!

Vorige week trouwens men eerste Canyon gedaan: Minnamura Canyon. Met 2 auto's erheen gereden, 1 auto onderaan de canyon geparkeerd en met de andere auto naar boven gereden. Minnamura Canyon ligt in een National Park waar veel bejaarde toeristen en wandelaars hun vertier vinden door op geasfalteerde paden van een afstand naar een waterval te staren. Hierdoor is het verboden om van de paden af te gaan en dus door de canyon te lopen. Wij dus begonnen met de Canyon om 3 uur 'smiddags omdat we dan ongeveer met het donker de canyon konden verlaten zonder dat de ranger ons zou zien. Bovenaan de Canyon de auto geparkeerd en de wet-suits alvast aangetrokken omdat het begon te regenen. Het begin van de canyon (kreek) was erg moeilijk te vinden doordat het regenwoud vreselijk dicht begroeid was. Op sommige stukken moesten we over omgevallen boomstammen klimmen om lager in de kreek te komen. Na de 1e boomstam traverse zag ik wat zwarts op men hand krioelen...what the fuck? Ik probeerde het eraf te trekken maar deze bloedzuiger bleef er maar op los zuigen. Wat een smerige beesten. Dan wist te vertellen dat toen hij in het leger zat en op training in Maleisie was dat ze de bloedzuigers gewoon lieten zitten, als je ze eraf trekt heb je namelijk kans op infectie. Op 1 dag had hij er 23 op zen lichaam.
Na een kleine pauze daalden we verder de kreek in. Vanaf nu begon het serieuzer te worden. De kreek begon zich diep in te snijden in het zandsteen waardoor je supervette watervallen met diepe plassen water kreeg. Perfect voor wat cliffjumps. Sommige cliffjumps waren wat eng omdat je toch niet helemaal zeker wist of het water diep genoeg was. Het water was iig koud, zelfs met een wet-suit aan.
Na een uur plonsen moesten we toch echt het touw gebruiken bij de 35 m hoge 1e abseil. Het touw rond een betrouwbare boom en abseilen maar. De 3e abseil was erg spectaculair omdat je dwars door de waterval moest abseilen, je hoorde en zag weinig tijdens de abseil. Nadat iedereen geweest was en we toch een beetje haast moesten maken was de rest alvast doorgelopen om de volgende abseil klaar te maken terwijl Dan en ik het touw naar beneden trokken. Watch it, ROOOPE!! FUCK!! het touw bleef halverwege de waterval vast zitten, aaah nee het zat echt muurvast. Er zat dus niks anders op dan door de waterval via het touw omhoog te klimmen, het touw los te maken en vervolgens terug klimmen zonder touw over groene gibberige rotsen. Afijn erg klote zo op het eind van een canyon in de schemering. Na 3 1/2 uur kwamen we bij de laatste abseil aan vlakbij de look-out. Toen het donker was stonden we behoorlijk uitgeput beneden de laatste waterval. Nick wist me lachend te wijzen op een gigantische dikke bloedzuiger in men nek. Thuis zaten er nog een paar in men schoenen. Al met al is canyoning errug tof!!!!!

Voor de rest heb ik niet veel nieuws, ik hoop morgen nog wat te gaan klimmen. Tsja moet toch een beetje trainen voor men vakantieplannen. De plannen worden gesmeden voor Tasmanie en Nieuw-Zeeland. Voor de rest wordt het hier steeds warmer en hebben we eindelijk daylight-saving.

Sterkte met de herfst daaro

liefs Niek